het diepe en donkere India

Dag mensen,


Het was eventjes stil in het Indiase, maar dan heb je ook wat. Want wat is er allemaal gebeurd? Een hoop!
Spannende uitstapjes zijn even achterwege gebleven, maar des te meer tijd heb je om dan in het diepe, donkere Indiase leven te springen.Diners, bruiloften en ‘functions’ (=ceremonies) zijn meegepikt en ik moet zeggen mijn kijk op de Indiase cultuur heeft zich verder uitgediept...

De dames van school (ofwel de teachers) hebben mij diverse malen uitgenodigd om bij ze te komen eten. Zo gezegd, zo gedaan en zo kom je dan op een doordeweekse avond thuis in een oud klein stenen huisje, met redelijke binnenplaats binnen. Opa en oma zitten bij de voordeur al op je te wachten, Vimalah (een van de teachers) is druk in de weer om een vers kopje milk coffee voor je te zetten, husband zit voor de buis zenuwachtig met zijn vingers te tikken, want jawel, de eerste blanke heeft zijn intrede gedaan in het huisje dat al generaties lang in de familie zit en de kinderen springen van opwinding op bed.....?? En wat doe je dan als blanke? Maar eerst es even je churidar aantrekken, want in westerse kleren verschijnen is toch uit den boze, rustig op de stoel zitten die al uren voor jou klaar staat en complimentjes geven over het huis, de familie en pater familia. Want opa is heel belangrijk. Af en toe in dilemma verkeren of je nou wel of geen hand moet geven, maar soms laat ik me toch leiden door de westerse normen en waarden en geef ik een hand, wat in de meeste gevallen toch wordt geapprecieerd. En daar zit je dan. Een ‘gap’ tussen jou en de familie want met mijn gebrekkig Tamil kom ik niet heel ver en zij met hun slechte Engels ook niet, dus veel non-verbale communicatie (wat zo nu en dan vele hilarische momenten oplevert) en je Tamil-antenne open zetten, na 3 maanden dag in dag uit die taal te hebben gehoord, pik je toch veel op en believe it or not, er komen redelijke gesprekken uit. De ‘mater familia’ staart naar je, verklaart na 10 minuten dat je op Barbie lijkt en wilt vervolgens het liefst jou als dochter, tja.... En dan komt het belangrijkste ‘the food’. Dagen van tevoren zijn al speciale inkopen gedaan omdat jij langskomt, dus eten zal je! We beginnen met een dosa (een platte pannenkoek), met als side-dish tomato-chutney of coconut-chutney, zeer smakelijk, maar ongelooflijk machtig, dit is slechts een begin. Dan de idly, kleine rondjes rijst eveneens met chutney, maar dan met de kip of prawn chutney. Na 3 rondes (= 3 dosa en 6 idly verder), schept husband nog even wat prawns bij. Deze zijn voor de arme gezinnen bijzonder duur. En eigenlijk krijg je geen hap meer weg, kokhalsvermijdend geef je subtiel aan dat je echt niet meer kan. Husband vermeldt, ‘prawns very expensive, you eat!’....dus eten maar weer.
Dit heb ik nu enkele keren gedaan en je ziet de sociale banden tussen families, broers, zussen, heel interessant en ondanks de rare tradities ergens ook wel weer warm. Een rare traditie bijvoorbeeld is vaak dat de oudste zoon in het buitenland gaat werken, Dubai/Singapore, om de bruidsschatten van zijn twee kleine zussen bij elkaar te sparen en daarna mag hij pas trouwen...en zo zijn er nog veel meer regels die er ingebakken zitten en die je pas doorkrijgt zodra je een tijdje met zo’n familie optrekt.

Een bruiloft idem dito: 2 delen, ’s avonds een soort van receptie en de volgende ochtend de daadwerkelijke inzegening. Ik heb deel mogen uitmaken (in sari) van de inzegening en dat is me wat, potverdorie. Het is eigenlijk een theater opvoering, alles wordt stap voor stap gedaan, is geoefend, moet snel en is verre van gezellig en gelukkig. Met name bij ‘arranged marriages’. Alhoewel tegenwoordig ook veel ‘love marriages’ worden gedaan, blijft Tamil Nadu de meest conservatieve staat van India. Ik zou zeggen geniet van de foto’s en dan vertel ik de details wel in NL, is teveel om op te noemen.

Als laatste zijn Indiers dol op ‘functions’ ofwel ceremonies. Speciale dagen, zoals the International day of Mentally challenged children, mijn afscheid op school en noem maar op worden uitgebreid gevierd, met kado’s, chai en biscuits, speeches en als het even kan wordt alles ook op film vastgelegd. Inmiddels al een keer op Pondicherry TV en Pondicherry Express verschenen, helaas in churidar....maken mij nou niet het mooist, maar goed.

Enfin, wat betreft mijn werkzaamheden, deze zijn vanaf vandaag gestopt. Ik ben klaar en mijn moeder en zusje landen zometeen en zullen vanmiddag 4 uur in het resort worden doodgeknuffeld door mij. De website voor mijn schooltje is in progress, had morgen de ether in gemoeten, maar India blijft India, dus tel er nog maar een week bij op. Morgen dus een ‘function’ bij mij op school, in sari en in gezelschap van moeders en zusje en dan ben ik blij dat ik drie weken van de zon mag genieten, want ik ben verre van bruin. Dan 12 januari ontmoet ik mijn nieuwe maat Marije in Mumbai en gaan we een maand door Andra Pradesh, Orissa en West-Bengal reizen en enkele nieuwe partners van AMAIDI bezoeken, wat er gelijk een educatief tintje aan geeft.

Maar wees gerust, in deze 3 weken zal ik nog wel een berichtje plaatsen! Ik wens jullie allen a merry christmas and a happy newyear, ik godzijdank met zon en 30 C en dan zien we elkaar weer in het nieuwe jaar!

Laters Kim