de Bonda's en back in Pondicherry

Hi,

Mijn laatste boodschap kwam uit Bhubaneswar (Orissa). We hebben samen totaal 1 1/2 week in Orissa gezeten. Na Bhubaneswar hebben we nog even 'snel' Puri en Konark gedaan. Puri is een van de 4 most famous pelgrimsoorden in India, bijzonder leuk stadje wat met name bestemd is voor drie type mensen: hippies, waaronder ook een delegatie 'Hare Krishna's' valt, de traditionele Indiase gelovigen die daarheen gaan om in hogere sferen te komen en de backpackers. Met uitpuilende ogen naar duitsers die eruit zien als Hare Krishna's of denken dat ze Indiers zijn, besloten we ook een dag op en neer te gaan naar Konark, waar de aloude grote zonnetempel is, fascinerend. (zie foto's). Na Konark kwam het spannende gedeelte. We hebben een 14-uur durende treinreis genomen naar Koraput (Zuid-Orissa) om de 'tribals' te bezoeken in Jeypore. De 'tribals' zijn dus de stammen die leven in de bergen. Eenmaal aangekomen zijn we met een plaatselijke gids de bergen in gegaan. De Bonda-Hills. De Bonda's is de meest primitieve stam in heel Orissa en ik moet zeggen een bijzonder volkje. We zouden een markt bezoeken waar de Bonda's hun waren verkopen en daarna 2 dorpjes waar weliswaar geen Bonda's wonen (want die woonden te ver in de bergen) maar wel andere primitieve stammen. Van tevoren kregen we instructies van de gids: de mannen niet in hun ogen aankijken (want waren voornamelijk onder invloed en konden daarom agressief worden), niet lachen, blijf achter mij (=de gids) aanlopen en zorg dat je 15 briefjes van 10 roepees klaar hebt om foto's te maken (??). Nog overrompeld door deze instructies liepen wij gehoorzaam achter onze gids aan en ik dacht bij mezelf: Ok, ik hou er rekening mee, maar maak wel op mijn eigen manier contact met die mensen. Ik weiger me als een echt toerist te gedragen, ik wil de mensen 'voelen'. Struinend over de markt probeerde ik de sfeer te proeven, de vrouwen aan te kijken en af en toe te glimlachen en zowaar had ik met een paar wel geinig contact. Mijn haar was een attractie, maar waar in de wereld is dat niet. Het merendeel van het volkje was helaas schuw, afstandelijk en vroeg direct om geld nadat je wat foto's had gemaakt, hetgeen de algehele sfeer toch wat opgefokt maakte.

Enfin, het interessante is dat de Bonda's (en ook de andere stammen)'animists' zijn. Het zijn geen hindoes of geloven niet in god, maar hun leven is afhankelijk van de stand van de maan, de sterren en de zon. En verder draait het om de natuur en de dieren. Tevens zijn het alcoholisten, de mannen en vrouwen zijn de hele dag door onder invloed, want ze drinken een bepaald goedje uit de Kokosnootboom dat ze laten gisten. Ze werken heel hard op het platteland en onder het mom van we willen ook 'relaxen' zetten ze het allen op een zuipen. Zelfs de kinderen van een jaar of 6 die het op een huilen zetten, krijgen een paar druppels likeur op hun lipjes zodat ze in een diepe slaap vallen en hun ouders even rust hebben.

Wat betreft het verloop van een huwelijk was tot mijn verbazing erg te vergelijken met onze westerse gewoonten: jongen en meisje mogen, voordat ze trouwen of laten we zeggen interesse in elkaar getoond hebben, samenwonen. Meisje verhuist naar het dorp van de jongen, woont samen en als ze na een tijdje nog steeds gelukkig zijn, wordt er getrouwd met als bruidsschat een koe, wat geiten en zakken graan of rijst. Helemaal frappant is dat er ook gescheiden en opnieuw hertrouwd mag worden, wat eigenlijk voor Indiers heel ongewoon is. Wat hoe ongelukkig je ook bent met je partner, je blijft no matter what bij elkaar.
Een andere bijzonderheid is dat de stammen een dermate hoge kennis omtrent geneesmiddelen bezitten(alternatieve wijze) dat veel Ayurvedic-dokters speciaal naar workshops komen in Orissa om te leren van de medicijnmannen uit de tribal area. Ze schijnen zelfs een middel tegen kanker te hebben....wie weet gebruiken wij over 50 jaar hun geneesmiddelen. Ik kan nog veel meer vertellen, maar dat doe ik lekker niet. Kijk de fotootjes maar es even.

Na Jeypore zijn we naar Rayagada gegaan (ook een stad/district die bekend staat om zijn stammen). In de trein hadden we een directeur van een NGO ontmoet die zich voornamelijk bezighoudt met het supporten van de stammen op het gebied van educatie, livelihood (werk en inkomen) en zelfonderhoud. Want zoals ik in mijn vorige verhaal had geschreven, was dit ook een reis met een AMAIDI-missie, ik zou enkele potentiele partners voor AMAIDI bezoeken. En dan bedoel ik nagaan of dergelijke partners geschikt zijn om vrijwilligers te ontvangen.

Na Rayagada met de trein (18 uur...) via Visakapathnam terug naar Pondicherry om de laatste 1 1/2 maand te werken bij AMAIDI. Ik verbleef bij de schoonzus van Camille, een echte Tamil-familie. Henna op je handen, dosa eten op de grond, slapen op de grond, yoga enz... Fantastisch was het. Tijdens die 6 weken heb ik 3 weken een Nederlandse groep begeleid die in India waren voor een culturele uitwisseling en heb ik het management geholpen naar een verdere professionalisering. Gek genoeg bouw je een vast leventje op, met een brommertje zoef je door het verkeer, je haalt je milk coffee bij je eigen mannetjes en je krijgt zangles. Klassieke Tamil-zang met de Indiase toonladders.

Maar eens een dag moet er afscheid genomen worden, ook omdat mijn visum verloopt. Dus dinsdag vlieg ik naar Nepal en ga ik daar de boel maar es even onveilig maken en genieten van het hoogteverschil (waar in de lonely planet voor gewaarschuwd wordt..) and like a real Indian: 'we will see', no problem.

So far so good en tot snel!

romba nalla ponne (a very good girl)