het Indiase ritme

Jaja, daar zijn we weer....

Geacclimatiseerd en wel, afgelopen week fulltime begonnen met het vrijwilligerswerk. Er is een kleine wijziging ingetreden. Naast het schooltje doe ik ook nu enig managementondersteuning bij AMAIDI (vrijwilligersorganisatie), hetgeen uiterst interessant is!

Een dagoverzichtje uit het leven van Kim:
06.30 opstaan.
07.00 yoga, op het dak van de guesthouse, met de opkomende zon, de ochtendmist, de indiase kruiden die je tegemoet komen, de wierook en de lokale tempel die zijn luidspeakers op vol. zet.
08.00 badend in het zweet ontbijten
08.15 douchen
08.50 richting school
09.00 begin lesjes. Eerste uur geef ik les aan groep 3 en 4, engels. Interviewtjes oefenen, liedjes leren, over NL vertellen en nog veel meer.
Tweede uur groep 5 en 6 (mijn favorieten) die ook staan te trappelen om mij voor de klas te zien.
En het derde uur UKG (kindergarden), dit zijn dropjes van 2,5 jaar oud die het engels alfabet uit hun kop kennen maar geen flauw besef hebben van wat ze nou werkelijk aan het opdreunen zijn. Dit is dus typisch India, lesgeven volgens de oude stempel en met de harde hand, maar niet de kinderen zelf laten nadenken over het hoe en waarom. Los van het feit dat ik zo mijn bedenkingen heb met deze manier van lesgeven, heeft het toch enig positief effect op de kinderen, want groep 5 en 6 spreken zo goed als engels....dubieus dus. Plannetjes zijn inmiddels ook bedacht met de directeur van de school om een workshop te geven aan de teachers om hun ook de vraagtekens te laten zien bij hun manier van lesgeven. Alhoewel het lastig is om eeuwenoude gewoontes eruit te halen, blijf ik positief.

Vanaf 12.00 uur terug met ploegje brommeren naar guesthouse, omkleden en rijst met sambar van oma eten en aan de slag bij AMAIDI. Nog een groentje in het management, maar zeer interessant en gezellig met de anderen.

In het weekend vertoef ik naar Pondicherry op de brommer of Auroville, de Sunday market, strand wandelen, chai drinken, hangen, slapen (het leven vreet energie) en wederom het zoveelste bordje rijst eten.

Inmiddels heeft de wintermoesson zijn intrede gedaan, which is amazing. Werkelijk bakken uit de lucht, dus met poncho gaan we te voet naar het werk. Wel fijn, want het is een stuk koeler, alleen India is een stuk minder romantisch dan met de dampende zon.

Met mijn twee leuke maten, Marije en Els-Sophia ga ik volgend weekend naar Mahabalipuram (een leuk badplaatsje in de buurt en winkelen) en het weekend daarop naar Rameswhara (dichtbij Sri Lanka, de grootste tempel van Azie bezoeken). Met de nachttrein heen, in 2 dagen 10 km te voet afleggen, en met de nachttrein weer terug.

Enfin, al met al ben ik nog steeds verbaasd over de souplesse waarmee ik India eigen maak, het voelt alsof ik hier al 5 jaar bivakkeer (in werkelijkheid nog maar 3 weken) en geniet met volle teugen.

Zie foto's en tot de volgende keer!

P.S. ik krijg hele lieve sms-jes, en probeer met het goedkope lokale tarief terug te sms-en, alleen Airtel hanteert hier zijn eigen selectie, dus de ene keer lukt het wel, de andere keer niet. Dus voel je niet teleurgesteld als je niets terugkrijgt....

Lebber Kim